13 augustus 2016
Ondanks dat we uit de Hollandse klei komen, lijken we af en toe wel halve berggeiten (Ren is natuurlijk al een steenbok van het ergste soort), omdat we op de een of andere manier toch vaak weer uitkomen op een bergwandelvakantie. Die rust en overweldigende landschappen vind je gewoon nergens anders! En dus boekten we, na wat gespeur, nodig getwijfel - Albanie lijkt ook erg mooi - en vergelijken, twee vliegtickets naar Spanje.
Omdat het gelijk vakantie is, zodra je de deur achter je dichttrekt, besloten we dit keer te treinen naar Brussel Airport. Lekker boemelen over het Hollandsch Diep. Binnen 1.5 uur ben je daar voor 30 euro. Daar kun je niet tegenop rijden als je naar de plaatselijke parkeertarieven kijkt.
De aankomst aldaar confronteert je enorm met de aanslag die daar recent had plaatsgevonden (we spreken over mei, ik schrijf met terugwerkende kracht... zo gaat dat soms). Niks geen terminal, gewoon plastic tenten, meerdere barricades en heel veel controle. Gelukkig hadden we daar rekening mee gehouden, dus krap 3 uur later zaten we op een terrasje in Barcelona ons eerste Estrellaatje weg te drinken. A su salud!
Barcelona
Heerlijk geslapen in ons airBnB-kamertje en snel op om Barcelona te verkennen. Dat doen we, ons kennende, uiteraard te voet! En niet gewoon een rondje, nee, vanaf ons appartement bij Park Ciutadella tot aan Park Guell aantoe, bergop, met een omweg voor de Sagrada Familia uiteraard. Zodoende wel veel gezien en vooral genoten van het drukke stadsverkeer. Park Guell was de gehele dag volgeboekt, maar een rondje eromheen is gratis en zeer de moeite waard. Al hobbelend naar beneden, richting Casa Batlo. Onder het mom van "verdorie, je moet toch wat van Gaudi gezien hebben, en nu zijn we er", de stevige toegangsprijs betaald en naar binnen gespoed. En nee, zeker geen spijt van gehad, wat een gebouw! Vooral het onderwatereffect in het trappenhuis is ingenieus! Dit heeft de beste man voor elkaar gekregen door een kleurverloop van licht en donker van boven naar beneden. En dan nog een glazen scherm met ripple effect voor de finishing touch als afscheiding geplaatst.
's Avonds nog een beetje gestruind door de donkere steegjes van Barri Gothic en geeindigd in een superknusse pulperia. Pulpo is een gerecht wat we leerden kennen op de Camino de Santiago. Smullen! Met wat pan con tomato, pimentos de padron, gevulde aardappels en een kan sangria om de boel af te blussen. Viva l'Espagne!! Het was een leuke afsluiter van een leuk dagje. Maar eerlijk gezegd, Barcelona viel mij toch wat tegen. Wellicht is het het vierkante stratenplan, ik moet het nog maar eens proberen om een beter oordeel te kunnen vellen. Of misschien ben ik gewoon geen stadsmens.
Dag twee begon met een metroritje naar het vliegveld om de huurauto op te halen. Wat een gehassel, echt zwaar irritant en veel prijziger dan ingecalculeerd. Reminder voor iedereen, die net als wij, internet afstruint voor de goedkoopste opties; doe dat maar niet met huurauto's! Neem gewoon een grote maatschappij, het lijkt alsof je meer betaalt, maar in de praktijk valt dat harstikke mee en je weet waar je aan toe bent. Toen we twee uur later en 150 euro lichter eindelijk on the road konden, was het een luttele 3 uurtjes door mooi landschap en fijne wegen, op naar Ordesa!
Gearriveerd
En wat een indrukwekkend gezicht als je aankomtrijden en dat markante bergmassief boven alles uittorent. Aangekomen in het snoezige bergdorpje Torla vonden wij een herberg met slaapzaal voor 11 euro p.p., eigenlijk bedoeld voor peregrio's. Geen geld voor een privezaal, er was niemand anders, het voordeel van offseason. Torla is klein, maar je hebt er alles wat je nodig hebt en dus eindigde deze dag alweer in een allerliefst barretje. dit keer met salade op zijn Zaragoziaans, met o.a. asperge's. Zalig! Wat we verder die dag hadden, weet ik niet meer zo goed. Wel dat we een hele karaf sangria erbij kregen en nog een stuk of wat plaatselijke likeurtjes van het huis. Volgens mij zijn we in de hemel beland.
Dat laatste idee liet ik 's nachts maar weer varen, want brrr... koud op 1300 meter hoogte in een tentje. Ik heb een redelijk goede slaapzak , maar het was niet comfortabel. Arme Ren die het moet doen met 2 zomerslaapzakjes over elkaar. Gelukkig was het leed bij een kopje koffie in het zonnetje met een magnifiek uitzicht snel vergeten. Maar het zet je wel aan het denken. Gisteren bij aankomst passeerden we een patrouillewagen van de Guardia Civil. Een man van 35 blijkt hier al een paar dagen vermist te zijn. Hoe koud moet hij het wel niet hebben, als hij tenminste nog leeft? De kans dat je hier teruggevonden wordt is redelijk klein. Het is echt heel afgelegen en onherbergzaam.
De wandelingen hier zijn schitterend. Boven de 2200 meter is het nog onbegaanbaar vanwege de sneeuw. Maar daar krijgen we rust en prachtige landschappen voor terug. Elke dag beginnen we in vallei Bujarelo, maar geen enkele wandeling is hetzelfde. Met elke stap laat ik alle tobberige gedachten achter mij. Wat een ruimte, wat een vrijheid. Geen huis te bekennen, alleen wildernis. Stenen, planten, bergmarmotten, gemzen en adelaars. En ontzettend veel prachtige botten, waarvan een paar mij vergezeld hebben naar huis. Dit is het paradijs.
Rups
Toch heeft de natuur ook zijn narrestreken. Dat bleek op de laatste dag, toen tijdens het inpakken mijn armen vol blaasjes kwamen, gingen branden en opzwellen. Niet fijn en geen idee wat het kon zijn. Zalfjes mochten niet baten. Er zat niks anders op, we moesten terug naar de bewoonde wereld om een dokter te raadplegen. Na een uurtje rijden kwamen wij aan in Ainsi; een alleraardigst bergdorpje met, echt waar, een heus ziekenhuis! Stil en verlaten is de wachtkamer, het is inmiddels ruim siesta-tijd. Toch word ik na 1 minuut al geholpen door een alleraardigste dokter die binnen 10 tellen de diagnose heeft en er een nederlandse wikipedia pagina bij zoekt voor de vertaling. Aha, dennenprocessierups! Wablief, het is toch eikenprocessierups? Nee dus, wel familie, maar dit beestje heeft een groter verspreidingsgebied, kan zich ingraven in het gras, heeft nog meer haartjes, die als klap op de vuurpijl 2 jaar(!) actief blijven. Joepie! Eind goed, al goed; na een shot in de bil, een lading pillen en een klein drankje op een pittoresque terrasje met mooi uitzicht en onder de olijfbomen kan deze dame weer een beetje lachen.
De volgende dag tijdens de terugreis dan ook geen centje pijn gehad. Opgetogen maar laat kwamen we aan in ons AirBnBtje in de Art Nouveau wijk van Brussel. Om nog snel een Belgisch frietje te halen, toch maar even de jas aan, want het is wel een beetje frisser dan de laatste zonovergoten dagen in Spanje. Dat bij het uittrekken mijn schouder weer roder is, roept nog geen vraagtekens bij me op. Om 4 uur 's nachts wakker worden van brandende armen, maakt helaas op een pijnlijke wijze duidelijk dat de brandharen ook in mijn jas zitten. Gelukkig zijn er ook in Brussel genoeg apotheken en een plekje op het terras van een cafe bovenop manneke Pis en doen we het rustig aan. Het Victor Horta huis en route bewaren we voor een andere keer.