9 februari 2020
Zomaar een zondagmiddag. Geen plannen, beetje achterstallig computerwerk doen in joggingsbroek. Buiten stormt het... code oranje. Het noodweer trekt, maar naar de kust rijden kost teveel tijd. Gelukkig hebben we een heel fijn atelier in, jawel, de STORMpolder... aan de Nieuwe Maas. Onnodig om te zeggen dat het daar flink kan spoken. We gaan dus voor het zondagse blokje om, golfjes spotten op de rivier, even een frisse neus halen en op tijd weer terug voor het borreluur en nog wat doorwerken.
Maar het lot bepaalt Goddank altijd anders. Het eerste stuk ging goed. We dansten op de wind, soms mee en soms tegen, dan weer stuurloos. Verbaasden ons over stabiele vogels zittend in instabiele bomen en immense fluittonen op het dak van de toren, vermoedelijk veroorzaakt door zendmasten. De aankomst aan de steiger van de waterbus was een beetje een anti-climax. Het water van de rivier was in het beste geval onstuimig te noemen, we hadden gehoopt op vuurwerk.
Vanaf het ponton keken we naar ons atelier en zagen dat het goed was. Er tussenin ligt Lunchroom Leuk, waar we diverse zaken voor ontworpen en gemaakt hebben. Het was er goed druk en gezellig, want er was een nieuwjaarsborrel gaande. Op 9 februari, geniaal! Ik pleit ervoor dat alle nieuwjaarsborrels in februari gehouden worden, want; A. het overbrugt de saaie februarimaand, B. Het ontziet de 1e week van januari, die week dat je het liefst in pyama doorbrengt en C. Ik krijg zo’n heerlijk terug-in-de-tijd-gevoel. Zie je wel, zo hard gaat het jaar niet.
We hadden geen kaartjes, maar werden allerhartelijkst uitgenodigd door de uitbaatster, Astrid. De Grand Prestige van de tap smaakte goed en de sfeer zat erin. Live band, warmte, knus binnen met uitzicht op het geweld buiten. Ruwe golven en een loodgrijze lucht.
Na dat ene drankje gingen we weer op pad, want het noodweer bleef lonken. Terug naar huis, maar dan via het Stormpolder vloedbos. Ons miniatuur natuurgebied en dierbaar gekoesterd. We keken vanaf de toegangspoort en zagen dat het absoluut niet goed was. Overal piepschuim!! In het water, in het riet, tegen het hek. Het hek? Daarachter bleken twee man koortsachtig aan het werk in een hopeloze poging om de schade binnen de perken te houden. Maar het waait hard en de grote platen piepschuim laten zich lekker meevoeren, zo ver en onbereikbaar mogelijk. Thuis moet maar wachten. We gaan aan de slag. Met lange stokken vissen we grote platen uit het water. Glibberend op de oever reiken we naar de kleinste stukjes. We gaan het gevecht aan met de braamstruikken om ze de brokken te ontfutselen. Alles om te voorkomen dat zich een klein ecologisch rampje voordoet in ons al even kleine natuurgebied, domein van de ijsvogel en de bever. Het lijkt onbegonnen werk. De troep ligt overal. De wind wakkert aan en het begint heftig te regenen. We zijn nat en modderig. Gelukkig komt er versterking. Eerst een bevriend echtpaar van het bedrijf achter het hek en later een niets vermoedende wandelaar, die aan het fotograferen was. De een in stoere kaplaatzen, de ander in panty. Het maakt niet uit. Gezamenlijk trotseren we wind en weer en binden de strijd aan tegen de kleine balletjes die overal tussen kruipen. En het lukt! Met zijn allen hebben we op z'n minst 95% opgeruimd. De eendjes kunnen morgen onbezorgd slobberen.
Nat en vies, maar voldaan vervolgen we ons weg naar huis. Het leven is fijn en dit zijn de kadootjes, ook al had dit natuurlijk in de eerste instantie niet mogen gebeuren, maargoed.